مقایسه خود ادراکی دانش آموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر و معلول جسمی – حرکتی با دانش آموزان عادی

چکیده هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه خودادراکی دانش آموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر و معلول جسمی- حرکتی با دانش آموزان عادی بود. روش پژوهش، علی – مقایسه ای و جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان عادی، دانش آموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر و دانش آموزان معلول جسمی حرکتی شهرستان مرودشت که در مقطع راهنمایی در سال تحصیلی91-1390 مشغول به تحصیل بودند. نمونه های مورد بررسی شامل : 60 نفر دانش آموز معلول جسمی – حرکتی دختر و پسر، 60 نفر دانش آموز عقب مانده ذهنی آموزش پذیر دختر و پسر و 60 نفر دانش آموز عادی پسر و دختر بودند که به صورت روش نمونه گیری در دسترس، از بین مدارس عادی و استثنایی و همچنین از بین تحت پوششیان اداره بهزیستی انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات، ازپرسشنامه خودادراکی نوجوانان هارتر(1982) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری t مستقل، تحلیل واریانس و تحلیل واریانس دو راهه استفاده شده است. نتایج حاصل از تحلیل های آماری نشان می دهد که بین خود ادراکی دانش آموزان معلول جسمی- حرکتی با دانش آموزان عادی تفاوت معنی دار وجود دارد .همچنین تفاوت معنی داری بین خودادراکی دانش آموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر و دانش آموزان عادی بدست آمد ولی این تفاوت بین دانش آموزان معلول جسمی و عقب مانده ذهنی آموزش پذیر معنی دار نبود. تعامل بین جنسیت و گروه به سطح معنی داری نرسیده است. بدین معنی که میزان خود ادراکی هر سه گروه ، هر دو جنس را به یک میزان تحت تأثیر قرار می دهد. بین ابعاد خودادراکی (شایستگی اجتماعی، شایستگی تحصیلی، خود ارزشمندی کلی)، تفاوت معنی داری در سه گروه وجود داشت. کلید واژگان: خودادراکی،عقب مانده ذهنی آموزش پذیر،معلول جسمی-حرکتی